Oyun Oynamak Ciddiyet İster

Oyun; çocukların dünyaya açılan kapısıdır, bize kendilerini anlatmayı bildikleri tek yoldur. Oyunun tek amacı onun gerçekliğine, ruhuna erişmek olursa her iki taraf için de harika bir keşif alanına dönüşebilir. Sadece anlaşılmak isteriz, bir zamanlar hepimiz çocuktuk öyle değil mi?

Oynayarak iletişim kurmak için aslında eksiğimiz yok fazlamız var. Daha az oyuncak, hem çocukların hem de ebeveynlerin konsantrasyonunu ve yaratıcılığını arttırıyor. Sade ve düzenli bir oyun alanında, çocuğumuzun zihnine girip kaybolmak daha kolay.

Uzay ilk ayaklandığında ona bu eğlenceli ve sade oyun istasyonunu hazırlamıştık. Önceleri üzerine hiçbir oyuncak koymadık, sadece yeni kazandığı dolaşım özgürlüğünü desteklemek adına dikkatini bu istasyona yönlendiriyorduk. Bebek elleriyle binlerce kez bu kapı kolunu tutmuş, zincirleri geçirmiştir.

Daha sonraları, burada ona sunduğum oyunların yeni edindiği becerileri destekleyici olmasına dikkat ettim. Yani ben ona bir oyun oynatmıyorum, onun halihazırda becerebildiklerini burada tekrarlıyoruz. Tekrarlıyoruz ki kendine ve bana güveniyor, rahatlıyor ve böylece yaratıcılık kapıları açılıyor.

Ve bütün amacım onun benimle iletişim kurmasını sağlamak, çok uzun vadede iletişim yolları açık bir insan olması tek dileğim. Ben onun öğretmeni değil, annesiyim bu yüzden oyun oynarken öğretici veya yönlendirici olmamayı tercih ediyorum. Puzzle, kutu oyunu gibi kapalı uçlu oyunlarımızın sayısı çok azdır. Severse belki zamanla artar. Diğer oyuncaklarımızı da Uzay’ın nerede olduğunu bildiğini ama gözünün önünde olmayan bir yerde tutuyorum. Açık uçlu, onun istediği yere doğru akıp giden oyunlarımızı burada kuruyoruz. Onunla oynarken ocakta yemeğim olmamasına, yerdeki hırkaya veya çayımı çorbamı içmiş olmama çok dikkat ediyorum. Bölünmemiş ve odaklı ilgimi içine olabildiğince çekmesine, bunun sadece ona ait bir zaman dilimi olduğunu hissetmesine özen gösteriyorum. Karnım tok sırtım pek yere oturuyorum, sonuçta oyun oynamak biraz da ciddiyet ister değil mi!

Merve Alacadağ